Sessiz çığlık

Akşam haberlerinde deprem felaketini izlerken yüreğim yandı adeta, buharlaşıp; gözyaşı oldu, aktı gözlerimden…

Hele küçük elifin; kendini kurtaran itfaiyecinin parmağında hayata tutunması bambaşka bir tabloydu… Vermek istediği bir mesajı vardı sanki küçük Elifçiğin bizlere… Öyle gibi geldi bana. O minicik parmağıyla ;”Birleşin, ey ülkemin insanları, birlik olun, bırakın bu kavgaları, bu anlamsız çekişmeleri, bundan dersler çıkarın! “der gibiydi…

Belki bu gerçekten bir mesaj olarak algılanır, herkes payına düşeni alır ha ne dersiniz.

Bu tür felaketleri dini söylemlere argüman yapma çabaları zaten şu an iyice gergin olup, patlamaya hazır bomba gibi olmuş bir milletin pimini çekmekten öte bir şeye yaramaz.

Bina yaparlarken; malzemesinden, demirinden, Çimentosundan çalmasalar inanın böyle elim vakalar yaşanmayabilir.

Haberlerde, Youtube videolarında deprem anında sağa sola sallanan bir gökdelenin yıkılmaması sağlam yapısından ileri geldiğini bilmemek zor değil sanırım.

Bir işi yaparken kişisel çıkarlar haddinden fazla ise; böyle felaketlerin yaşanması doğal hale gelir… Küçük Eliflerin ahını ensemizde his etmek istemiyorsak, yapacağımız her şeyi egosal çıkarlarda boğmaktan kaçınıp, kendimizi empatisel bir süzgeçten geçirmeliyiz.

Allah insana felaket vermez… O felaketlerin müsebbibi insanın ta kendisidir. Hani bir dua vardır; Hz Yunus’un okuduğu: ّ “La ilahe ille ente subhaneke inni kuntu mine’z-zalimin.’ (Enbiya 87)

Türkçesi
‘Senden başka ilah yoktur. Sen her şeyden münezzehsin. Muhakkak ki ben, zalimlerden oldum. “Aynen öyle…

Allah ıyilik ve güzellikten başka bir şey vermez. Biz bu güzellikleri ve iyilikleri suiistimal ediyoruz.

Doğaya davranış biçimimiz; doğadan aynısını görmemizi belirler, Ne bir eksik; Ne bir fazla…

Allah bu ülkeye bir daha böyle felaketler yaşatmasın…