[avatar user="farukcaymaz" size="150" ]

Düşünüyorum…

/ by | Leave a comment

Koca bir oda…
Çalışma masam dağınık,yerde projeler serpe serili…
Sigara küllerim düşmüş not aldığım kağıtların üzerine,çayım bardakta yarım kalmış ve soğumuş.
Hesap makinamın ekranında sürekli yanıp sönen bir ışık; error veriyor.
Karşıda televizyon açık,üstelik baktığım da yok; içeride gürültü olsun yeterli.
Bir bakıyorum; biri ben kazanacağım diyor,öbürü sen değil ben kazanacağım seçimleri diyor.
Kimine göre her şey güllük gülistanlık,yapmamız gereken tek şey şükretmekmiş…
Kimine göre battık;gemi okyanusun ortasında dibi boylamış;kurtarıcı el kaldırıyor;ben,ben,ben diye avazı çıktığı kadar bağırıyor.
Zamlar peş peşe ya…onu hiç düşünmüyorum.
Enflasyon boyu aşmış mı ne,öyle diyorlar ama yazamıyoruz;malum dezenformasyon, yorum yapmayı aklımın ucundan geçirmiyorum.
Hayatı tuttuğum yerden ince ince gülümseyerek; biraz gıcık biraz tavırlı ama en çok da başım ağrımadığı zaman basıyorum her şeye alaylı kahkahayı.
Zoraki ,basmakalıp cümlelerin içinde sıyrılıp doğruluyorum masamdan.
Bugünlerde Ankara akşamları epey soğuk,üşüyor insan.Düşününce daha da üşüme geliyor hatta titreme.
Bugünlerde farklı bir hal içinde gözler çevreye odaklanıyor.düştüğü noktada takılıp kalıyor;kimisi buna dalgınlık diye baksa da aslında işin rengi hiç de öyle değil.
Masalsı yalanlar içinde dönüp duran dünyanın garipliğine ne diyeceğini bilmediği için insan, dalıp durur.O an neler yapıp neler yapamayacağını düşünüyor.
Fantastik kahramanlar gibi kollarını açıp havalanamıyorsun , bir parmak çıtlatma ile halledemiyorsun;yoruyor hiçbir şey yapamamak.
Zırva dolu hikayeler kulaklarda alaycı gülümseme gibi geliyor;aklımız büyük ve çok ağır bir soru işaretinin altında ezilmemek için savaşıyor adeta.
Yok yani,yok…
Düşünülen çok şey var ama… dile kadar inmeye oradan sözcüklerle havaya salıvermeye heves kalmıyor.

Düşünüyorum…
Kadınlar,
Çocuklar,
İşsizler,
İşçiler,
Açlar-yoksullar,
Güçsüzler,
Yemekten şişmiş karınlarından yürüyemeyenler,
Parası bol ama aklı kıtlar…
Ve ben gibi suskunlar.
Düşünüyorum üstat düşünüyorum.
Ne varım diyebiliyorum ,ne yokum…
O denli ağır geliyor aslında kelimeler. Dökmek olmuyor satırlara böyle yalın ve sessizce.
Masamı darmaduman ediyor.
Televizyonu kapatıp sessizlik içinde düşünüyorum.
Cigaramın dumanı başımın üstünden bulutlaşıyor.
Çayım yine bardakta yarım kaldı ve üstelik buz gibi olmuş…


Etiketler: 180 okunma
Bilgilendirme

Urfa Yaşam Haber sitesinde yazılan yazılardan yazarın kendisi sorumludur. Yazarın görüşleri Urfa Yaşam haberinin görüşlerini yansıtmaz

Yorum yap

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir